Eleccions catalanas

Tres conclusións persoais sobre as eleccións cataláns. Primeiro, avanzan as propostas soberanistas. Segundo, na crise económica a xente parece confiar na dereita. Terceiro a experiencia do tripartito foi rexeitada, alí e agora. Paga a pena dedicarlle algún tempo a cada un deles, pero vaian unha reflexións aceleradas e urxentes.

Respecto do primeiro, estamos comprobando como as propostas nacionalistas avanzan e ganan posicións tanto en Catalunya como en Euskadi. En cada sitio con estratexias ben diferentes. O cal  reafírmame na miña idea de que non hai receitas, senón solucións axeitadas a cada situación. Mais tamén lamento que en Galiza esteamos estancados desde esta perspectiva. Para min, unha das razóns é que a expresión política do nacionalismo galego volveuse nos últimos tempos cada vez máis localista. Defender Galiza , pensar só en Galiza non é a característica que define ao nacionalismo. E unha condición necesaria máis non suficiente. Será localismo nada máis, si se carece dun proxecto nacional. E en Galiza, non parece estar claro se cadra porque buscamos “exemplos” en lugar de construír o propio modelo.

Si a xente confía na dereita para saír da crise , ao mellor é por algunha destas razóns ( ou por varias delas). En primeiro lugar porque o esquema de valores da esquerda consiste en imitar aos ricos. Así moita xente pensará que o mellor é confiarse neles para que nos gobernen. E curioso desde este punto de vista cómo a esquerda se deixa roubar os principios polos que loitou e loita. Hoxe, a democracia e a liberdade parece ser un patrimonio da dereita. Mesmo é a dereita europea quen parece encabezar agora a loita polo benestar das persoas, non só polo progreso económico ( interesante leer: "midan a miña felicidade interior bruta" )

En segundo lugar todos/as,  na esquerda, sabemos as cousas das estamos en contra, mais...¿ sabemos as cousas das que estamos ou estariamos a favor ? Eu non o vexo claro. Si non hai propostas cara adiante, só resistencia , non é doado que a xente lle dea a opción de gobernar. 

En terceiro lugar, o victimismo e a des-responsabilización non conduce a nada. A dereita ten razón nalgunhas criticas como o despilfarro do diñeiro publico ( do que por certo é grande responsable). A resposta da esquerda consiste en dicir que hai cousas peores (e de verdade que as hai ). Mais a estratexia de “ a ti mais “ xera un debate simétrico ( creo que chaman así os/as psicólogos/as) que case nunca conduce a unha solución ao conflito formulado.

Polo que respecta ao fracaso do tripartito nada hai que comentar. Só aprender da experiencia, quen queira facelo. O erro é , para a ciencia, unha forma de avanzar porque serve para acertar nun intento posterior. Sobre todo si en lugar de botarlle a culpa aos demais, se analizan os fallos propios.