Aclarando .... ou confundindo máis.

Abel Hasvir fai en facebock o seguinte comentario sobre o que escribin onte:   ¿Cómo poder haber centralismo democrático en grupos diferentes e que non teñen a mesma ideoloxía, a mesma estratexia ou a mesma táctica? ¿Por qué nos da medo a dispersión e pensamos que hai que concentrar en vez de expandir? E sexa, e non outra e a ventaxa da esquerda sobre a dereita. O pensamiento único sempre empobrece e non permite o diálogo. A mim me gusta debatir nos blogs, supoño que tamén poderei facelo dende aquí.

Se cadra expliqueime mal. Asi que vou ver si aclaro ou confundo máis. Efectivamente a dispersión non e mala. Xa o din os altermundistas:”Pensar globalmente, actuar localmente”. Pero compre distinguir.

Unha cousa é perseguir obxectivos diferentes. Neste caso, a dispersión non é mala nen boa. Ë unha necesidade …e por suposto respectable.

Outra cousa é a dispersión daqueles/as que perseguen os mesmos obxectivos. Neste caso á súa vez hai que distinguir dúas variantes. Unha é que tratemos de acadalos con ideas e iniciativas diferentes. A min isto paréceme moi positivo e necesario. A outra é que esta dispersión remate en enfrontamento estéril entre nós. Esta ultima, demasiado frecuente, é a que considero que non é boa porque lastra o avance social.

E para evitala creo que fai falla debater sobre a forma de estruturarnos entre aqueles/as que queremos ir na mesma dirección. Tratase de compaxinar debate aberto con accións non necesariamente similares pero si que vaian na mesma dirección porque esa precisamente é a hipótese de partida ¿non si?.  E un vello problema sen resolver na inmensa maioría das organizacións e movementos sociais.

Nese sentido lembraba o centralismo democrático, non para reclamar a súa aplicación, senón para chamar a atención sobre un feito que ao mellor é só unha sensación miña. A min paréceme que desde que se formulou, non se fixeron reflexións interesantes ao respecto ( bon .. eu non as coñezo) agás as dos altermundistas que ao meu entender aínda está un pouco verde, pero que me parece positiva. Se cadra porque a versión coñecida do centralismo democrático rematou en ditadura.

Non reclamo a aplicación do centralismo democrático, entre outras cousas,  porque sufrín a súa perversa aplicación en varias organizacións e enfronteino da maneira que puiden. Mais cheguei á conclusión que todas as organizacións sen distincións de ideoloxías  (agás as ditatoriais ou as asemblearias de verdade)  aplican o centralismo democrático en maior ou menor medida. Aínda que non o queiran recoñecer, fano e, por riba, de maneira perversa e sen ningún tipo de reflexión nova.

Por iso creo que as reflexións que levaron a formulación do centralismo democrático seguen vivas. Creo que hai que volver a formulalas. A solución hoxe, posiblemente non é a que atoparon as primeiras organizacións de esquerda hai cen anos pero para achegarnos a algunha que nos poida valer hoxe compre volver falar desto.