Xa hai semanas que non escribo no blog porque non tiñas moitas ganas aínda que hai varias cousas que se me viñeron a cabeza. A ver si lles dou forma. Pero hoxe necesito a axuda de alguén. A min paréceme que , de novo, a esquerda esta dando un debate de maneira absurda sobre a limitación do déficit público. E acaba de deixar que, de novo, a dereita gañe o debate ideolóxico. Sen embargo non digo isto polas razóns que moitos/as pensaredes. A min sáeme un pensamento moi lóxico que non lle vexo facer a quen se opón á medida. E en algo debo fallar porque o meu propio razoamento paréceme tan elemental que non entendo como non se fai por parte das persoas que escoito e leo.. Así que vou facelo para ver si alguén me di onde fallo ( si fallo).
En primeiro lugar falase indistintamente de limitación de gasto publico e limitación de déficit publico. Pero evidentemente non é o mesmo. E son partidario do aumento de gasto publico. Pero non de maneira indiscriminada. O gasto publico non é intrinsecamente bo en si mesmo. Por exemplo, non creo que debamos aumentar o gasto publico en sanear os banco, ou en facer aeroportos sen avións, ou en darlle subvencións a NUPEL. Pero con carácter xeral non son partidario da limitación do gasto publico ( só faltaría ).
Sen embargo o déficit publico é outra cousa. E a diferenza entre gastos e ingresos. Desde o meu punto de vista si queremos aumentar o gasto publico necesario, ademais de reducir o innecesario, só temos dúas opcións: aumentar os ingresos ou pedir prestamos(endebedarse).
A min paréceme elemental limitar o déficit estrutural. Neso coincido con quen di que non é de dereitas nen de esquerdas. Simplemente non é sustentable a longo prazo gastar mais do que se ingresa. Iso só leva a aumentar a débeda ate que chega a bancarrota e/ou a quedar nas maos dos Bancos ( mercados) que con simples movementos especulativos deciden as contas publicas e impoñen as medidas de política económica. Polo tanto non se trata só agora de buscar solucións non especulativas para o pago da débeda actual ( incluído non pagala en parte) senón poñer os medios para non caer no mesmo no futuro.
Así pois eu creo que a única opción é o aumento dos ingresos, e dicir dos impostos ( engadiría que sexan xustos e equitativos ). Este é o fondo do debate ideolóxico. Tratase de combinar impostos con gasto publico. Non é o posicionamento sobre o déficit publico ou os impostos por separado o que define a posición ideolóxica, senón o posicionamento sobre a combinación entre eles. E dicir, para min, déficit cero con baixos impostos é de dereitas, mais déficit cero con altos impostos é de esquerdas.
O problema non é que a dereita defenda o déficit cero, senón que defende a rebaixa de impostos (ingresos) co que consegue dúas cousas simultaneamente: deixar máis diñeiro en maos privadas e baixar o gasto publico favorecendo tamén a entrada de negocios privados nos servizos públicos. Pero si a esquerda conseguira un maior ( e mais xusto) esforzo cidadán nos impostos, podería facer mais gasto publico, co que se incentivaría a economía e aumentaría a recadación e polo tanto as posibilidades de máis gasto publico.
Non fai falla dicir que sobre a norma de limitacións de déficit publico ten que haber excepcións. Cando a situación económica non permita ir pola vía de aumento de ingresos, haberá que endebedarse, mais de maneira conxuntural, puntual e controlada, non estrutural. Mai aquí volvo estar despistado. Escoito aos sindicatos criticando a medida de limitación do endebedamento. Sen embargo, por exemplo na universidade, onde mais coñezo, mais tamén na xunta e nos concellos, un dos mantras sindicais consiste en repetir que a institución se está endebedando e hipotecando o futuro. Con esta posición téñense oposto a varios orzamentos na universidade ( tamén a esquerda a varios orzamentos en distintas institucións) . Sen embargo, eu, que xa expliquei a miña posición, defendín sempre a necesidade de recorrer a débeda para resolver problemas concretos. Mais dunha vez dixen que si resolver un problema importante sae máis caro por ter que recorrer a prestamos, vale a pena, si o problema se resolve en tempo e forma. Mais aí encontrei sempre a oposición sindical.
En fin , conclúo. A dereita consegue impoñer as súas ideas porque centra o debate onde lle interesa para ocultar as súas verdadeiras intención. Centra o debate nun punto onde a maioría da xente, por moito que a esquerda trate de retrucar ,comparte a posición da dereita por puro sentido común: ninguén pode gastar de maneira continuada mais do que ingresa. Mentres a esquerda non centra o debate no punto onde está o quid da cuestión: a política fiscal e o destino do gasto publico.
Xa vedes este é o meu razoamento. Paréceme moi lóxico. Mais cal é o fallo argumental para que non llo escoite a case ninguén? Xa sei que existen outras posibilidades como a existencia dun Banco central que bote diñeiro a mancheas desde helicópteros ( é o que propoñía o presidente da reserva federal de USA). Mais a simple vista da a impresión que fabricar mais diñeiro e poñelo en circulación tampouco é sustentábel de maneira estrutural. ¿ ou si? En fin insisto ¿onde están os fallos do meu argumento? agradezo axuda
No hay comentarios:
Publicar un comentario
comentario